Penhaligon's Babylon Eau de parfum

"Babylon" kan worden omschreven als "kruiden, gevolgd door meer kruiden, en dan nog een beetje meer kruiden." Het vertoont gelijkenissen met "Cairo," minus de roos. Ondanks mijn afkeer van oosterse geuren, zit er een bepaalde chic in deze monochrome samenstelling. Penhaligon's is erin geslaagd om een geur te creëren uit niets anders dan kruiden en hout die niet overkomt als armzalig of saai.

Saffraan speelt dezelfde scherpe, zoutzure viool, die uit nootmuskaat zijn niet-snoepgoedachtige, droge en enigszins prikkelende fractie haalt; groene korianderpeulen voegen een derde stem toe om te harmoniseren. Samen lijken ze enigszins op het aroma van Midden-Oosterse houtskoolkoffie — minus de koffie: in plaats daarvan neemt wat alleen bedoeld is als smaak- en aromatische toevoegingen de hoofdrol.

Het harsachtig-houtige "lichaam" van de geur lijkt te bestaan uit duizend tinten, die gezamenlijk een complexe, gemengde kleur vormen: er is een gevoel van kaneel, naast kruidnagel, een schaduw van wierook, het stof van patchoeli... misschien zelfs de oud, verbannen naar de onderste lade van de chiffonier om niet de voorgrond te overheersen. Naar het einde toe wordt "Babylon" onverwachts zoeter en zelfs donkerder — blijkbaar is de oud erin geslaagd om uit de kledingkast te ontsnappen en, met een vanille die bijna identiek is aan die van Cairo, heeft het enkele rondes wals door de showroom uitgevoerd.